Οι Γκο και Μιγιό στην Ιεράπετρα: Η ιστορία μιας κακαβιάς

@Του Μανώλη Τζουβελέκα, Κοινό Ιεραπυτνίων

 

Απόψε έζησα μια συναρπαστική εμπειρία. Η ιστορία από ένα Ρεθυμνιώτη – Αθηναίο για την Ιεράπετρα που έχει χαθεί στη λήθη. Πριν 30 χρόνια βρέθηκε επισκέπτης στην Ιεράπετρα στην Κάτω Μερά και περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια η μύτη του “έπιασε” μια εκπληκτική μυρωδιά από ένα μικρό μαγαζί πίσω από τον παραλιακό δρόμο. Ρωτάει τι μυρίζει έτσι και του απάντησε ο ιδιοκτήτης “ψήνω κακαβιά”. Ζητάει ένα πιάτο, τρώει και μένει άφωνος από τη γεύση. (Κάθε μέρα τις επόμενες 5 μέρες ο πατέρας του που έτρωγε μόνο ψάρια, έτρωγε εκεί και μόνο). Αυτός προτίμησε και άλλα μαγαζιά. Στον τοίχο λοιπόν βλέπει σε ένα κάδρο ένα χαρτί/βεβαίωση το οποίο ήταν γραμμένο στα γαλλικά. “Τι είναι αυτό μπάρμπα” τον ρωτάει. “Κάτι Φράγκοι παιδί μου” είπε, “ήρθανε μια μέρα και φάγανε και μετά από λίγο καιρό το στείλανε. Το κορνίζωσα γιατί κάποιος μου είπε ότι έλεγε καλά λόγια για το μαγαζί”.

Τι έγραφε το «δίπλωμα» στο κάδρο; Ότι το μαγαζί αυτό φτιάχνει την πιο θεσπέσια και νόστιμη ψαρόσουπα στον κόσμο. Ποιοι ήταν οι επισκέπτες που το έστειλαν; Ήταν οι διάσημοι δημοσιογράφοι γαστρονομίας Γκο και Μιγιό (Gault et Millau) που εξέδιδαν τον διάσημο παγκοσμίως ομώνυμο γαλλικό γαστρονομικό οδηγό. Ο Μιγιό είναι ακόμη εν ζωή.

Άκουγα την ιστορία και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το μυστικό της συνταγής; 20 διαφορετικά ψάρια (τότε που υπήρχαν, στη θάλασσα της Ιεράπετρας) σέλινο, καρότο κρεμμύδι την πατάτα στο τέλος. Ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να θυμάμαι. Μακάρι να μπορούσαμε να εντοπίσουμε αυτό το ζωντανό κομμάτι γαστρονομικής ιστορίας του τόπου μας.

Η αγάπη για τον τόπο δεν φτιάχνεται με επιδοτήσεις και “αέρινες” επενδύσεις. Η αγάπη για τον τόπο είναι η αγάπη για τον χώρο σου, τον τόπο σου και την δουλειά σου. Η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός και τα αγνά υλικά (όποια και αν είναι αυτά) φέρνουν την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αναγνωρισιμότητα ανθρώπων και τόπων.

Ομιλία Μπουτάρη σε εκδήλωση της ΔΗΜ.ΑΡ στα Ιωάννινα

@Ιωάννινα 15 Οκτωβρίου 2011

θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω την τοπική οργάνωση Ιωαννίνων για την πρόσκληση να μιλήσω, μαζί με άλλους συναδέλφους μου, στη σημερινή ημερίδα σας για την Αυτοδιοίκηση. Θέλω, όμως, να επισημάνω και την άψογη συνεργασία μου με όλα τα στελέχη της «Δημοκρατικής Αριστεράς», του κόμματος που από τους πρώτους στήριξαν και στηρίζουν με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια τη δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα προσπάθειά μας «να αλλάξουμε την πόλη».

Δεν θα σας έλεγα κάτι πρωτότυπο διαπιστώνοντας ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, που ταλαιπωρεί ιδιαίτερα τους φτωχούς και τους αδύναμους.

Οι αλλεπάλληλες μειώσεις εισοδημάτων, οι φοροεπιδρομές, τα χαράτσια και η πρόσφατη εφεύρεση της εργασιακής εφεδρείας, δημιουργούν πολυπληθή στρώματα της κοινωνίας που δεν μπορούν πια να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης ή εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών τους. Ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας δηλητηριάζει την κοινωνία.

Ο κόσμος ξέρει και καταλαβαίνει. Και γι’ αυτό απαξιώνει το πολιτικό/κομματικό σύστημα αλλά δεν αφήνει έξω τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα και τις συντεχνίες του δημοσίου. Οι πρόσφατες ανέξοδες και παράνομες καταλήψεις σε εγκαταστάσεις καθαριότητας και οι επιθέσεις κατά δημάρχων από ένα μέρος της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εργαζομένων στην καθαριότητα και, κυρίως, τα βουνά των σκουπιδιών στους δρόμους δεν είναι, πιστεύω, το καλύτερο "όπλο" διεκδίκησης δίκαιων πολλές φορές αιτημάτων. 

Ας έρθουμε τώρα στο ειδικότερο θέμα μας. 

Η Αυτοδιοίκηση, καλείται υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες να εφαρμόσει τις δομικές αλλαγές που προκύπτουν από τον “Καλλικράτη” -με τα καλά του και τις αδυναμίες του-, ενώ συγχρόνως η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όλα όσα η ίδια η αυτοδιοίκηση αλλά και η πολιτεία έκρυβαν για χρόνια κάτω από το χαλί.

Η δική μας δουλειά, η δουλειά της Αυτοδιοίκησης, δεν είναι η εύκολη καταγγελία, η παρότρυνση στην παρανομία και στη βία. Ποτέ η γενική ανομία και η ακύρωση των θεσμών -έστω αυτών των κουτσουρεμένων που έχουμε- δεν οδήγησε σε όφελος των εργαζομένων, των φτωχών και των αδύναμων.

Ο δήμος δεν μπορεί να πει “δεν χρωστάω, δεν πληρώνω”. Οφείλει, για να είναι σοβαρός και αξιόπιστος, όταν χρωστάει, να κόψει τον λαιμό του και να βρει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενους και τις υποχρεώσεις του. Εμάς, το σύνθημά μας πρέπει να είναι: “Δεν σπαταλάμε, δεν χρεωνόμαστε, πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας”.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται τη δύσκολη κατάσταση και δεν περιμένουν από την αυτοδιοίκηση να συνεχίσει να κάνει έργα, κοινωνικές παροχές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις με τους πριν το 2010 ρυθμούς.

Κρήτη : 11η συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου 19-7-2011

@Αντώνης Ανηψητάκης


Η ενημέρωση για το 4ο ΚΠΣ, το ονομαζόμενο ΕΣΠΑ, που ξεκίνησε το  2007 και ολοκληρώνεται το 2013, ήταν το μοναδικό θέμα της 11ης συνεδρίασης του Περιφερειακού Συμβουλίου της 19-7-11. Η συζήτηση έγινε με την ευκαιρία της αλλαγής του φορέα ευθύνης για τη διαχείρισή του που πέρασε από 1η Ιουλίου στην Αιρετή Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Το θέμα εισηγήθηκε η Μαρία Κασσωτάκη εκ μέρους της Διαχειριστικής Αρχής. 

Η ενημέρωση ήταν τεχνοκρατική και χρήσιμη. Δεν μπορούσε όμως να καλύψει τα πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με τις αιτίες αποτυχίας των προηγούμενων ευρωπαϊκών κονδυλίων, τον σπάταλο, αναποτελεσματικό τρόπο που τα διαχειρίστηκε το πολιτικό σύστημα, κεντρική διοίκηση και αυτοδιοίκηση. 

Ο τρόπος που επί 25 χρόνια διαχειρίστηκε η Κρήτη τα ΚΠΣ δείχνει ένα τεράστιο πολιτικό και διοικητικό έλλειμμα που σχετίζεται με την απουσία ενός εμπνέοντος οράματος αντάξιου των δυνατοτήτων της Κρήτης, με την αδυναμία εκπόνησης ενός συνεκτικού, ισορροπημένου, ιεραρχημένου, σύγχρονου προγράμματος που να υπηρετεί αυτό το όραμα, με το διαλυμένο διοικητικό και αυτοδιοικητικό μηχανισμό που είναι ανίκανος να επεξεργαστεί, να εφαρμόσει, να ελέγξει πολιτικές καθώς και με την έλλειψη βασικών χωροταξικών εργαλείων που αφήνουν τεράστιες γκρίζες ζώνες βορά σε ποικίλα συμφέροντα στο ήδη βαριά πληγωμένο σώμα της Κρήτης. Το πολλαπλό αυτό έλλειμμα απαιτεί μια καλά σχεδιασμένη προγραμματική και διοικητική τομή και ουδόλως καλύπτεται με διαγωνισμούς  απορροφητικότητας ή με εξαγγελίες μεμονωμένων έργων. Όσο εμμένουμε στη ρητορεία της απορροφητικότητας δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και η πρώτη αιρετή αυτοδιοίκηση θα έχει χάσει μια μοναδική ευκαιρία. Στα ελάχιστα περιθώρια παρέμβασης που υπάρχουν σήμερα στο μέσο της διαχειριστικής περιόδου ένας δρόμος ελπίδας υπάρχει και αυτός βρίσκεται στον αντίποδα της απορροφητικότητας. 

Ανώγεια :Μια πρώτη αποτίμηση της διημερίδας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση

@Του Αντώνη Ανηψητάκη.Περιφερειακού συμβούλου

Εξαιρετική επιτυχία είχε το διήμερο διαλόγου για την Αυτοδιοίκηση και τον Καλλικράτη που διοργάνωσε το Σαββατοκύριακο 9-10/7/2011 η Δημοκρατική Αριστερά στα Ανώγεια.
Στην επιτυχία συνέβαλλαν:

1. Ο τρόπος οργάνωσης που αποφεύγοντας την συνήθη άγονη τελετουργία των ημερίδων έδωσε με το ξεκίνημα  βάρος σε ένα ουσιαστικό διάλογο σε θεματικά τραπέζια για τα θεσμικά και αναπτυξιακά ζητήματα, για τις πολιτιστικές και κοινωνικες δυνατότητες και για τη σχέση της Αυτοδιοίκησης με το περιβάλλον. Το απόγεμα του Σαββάτου η συζήτηση ολοκληρώθηκε εν ολομελεία μετά τη συνόψιση των εργασιών των τραπεζιών από τους συντονιστές τους  Αντρέα Νεφελούδη, Φανούρη Οικονομάκη, Σταύρο Μπένο και Αντώνη Ανηψητάκη.
2. Οι δεκάδες αυτοδιοικητικοί, αιρετοί και υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, ενεργοί πολίτες που συμμετείχαν  συνέβαλαν σε ένα πλούσιο διάλογο με πολλές προτάσεις που πρέπει το συντομώτερο να συγκεντρωθούν και να δημοσιοποιηθούν για να υπάρξει συνέχεια και μια ενδελεχέστερη επεξεργασία που θα κάνει τις προτάσεις χρηστικές.
3. Η κατάθεση και ανταλλαγή εμπειριών, οι πολλές καλές πρακτικές που παρουσιάστηκαν εντυπωσίασαν αποδεικνύοντας τις δυνατότητες που έχει ο θεσμός αν εμπνέει και αξιοποιεί τη δημιουργικότητα πολιτών και φορέων που δραστηριοποιούνται στις τοπικές κοινωνίες. Οι σχετικές παρουσιάσεις πρέπει επίσης να συγκεντρωθούν, να δημοσιοποιηθούν, να εμπλουτισθούν, ώστε να αποτελέσουν παρακαταθήκη δημιουργικών ιδεών για Δήμους και Περιφέρειες.
4. Η ζεστή και γενναιόδωρη υποδοχή, ξενάγηση και φιλοξενία στην οποία πρωτοστάτησαν ο Δήμαρχος Σωκράτης Κεφαλογιάννης που μας προσέφερε τις άρτιες υποδομές του Δήμου, η διευθύντρια του ΚΠΕ Ανωγείων Ζαχαρένια Κεφαλογιάννη, ο νεαρός Αρχαιολόγος Γιώργος Καλομοιράκης καθώς και οι γνωστοί αρχιτέκτονες Γιώργης Πετράκης και Οδυσσέας Σγουρός που μας ξενάγησαν στη Ζώμινθο,  έργο ζωής του Γιάννη και της Έφης Σακελλαράκη, ο δρ. Μπάμπης Φασουλάς του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας που μας αποκάλυψε την οικολογική σπουδαιότητα του Ψηλορείτη και της Νίδας, ο βοσκός Στελλής Σταυρακάκης που μας έδειξε να τυροκομούμε στο φιλόξενο μιτάτο του προσφέροντας μας ένα ανεπανάληπτο γεύμα και βέβαια ο υποβλητικός Άγιος Υάκινθος.
 5. Οι θετικές εκπλήξεις με την ομιλία του νεαρού Αφγανού που μεγάλωσε στο κέντρο υποδοχής μεταναστών των Ανωγείων, που μίλησε με έκδηλη συγκίνηση για το χωριό του τα Ανώγεια καθώς και η απονομή τιμής κατά το σαββατιάτικο δείπνο από τον Δήμαρχο Ανωγείων και από τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη μέσω του Αντρέα Νεφελούδη στους πρωτοπόρους της Αυτοδιοίκησης Γιώργη Κλάδο και Σταύρο Μπένο

Στο απόγειο της κρίσης στα Ανώγεια της Κρήτης η εκδήλωση αυτή της Δημοκρατικής Αριστεράς έδειξε πως η Κρήτη και η Αυτοδιοίκηση μπορούν να γίνουν παράγοντες ξεπεράσματός της.

Οδυσσέας Σγουρός : "Λόγος ευφορικός" προς Αντώνη Ανηψητάκη

Αγαπημένε φίλε και σύντροφε Αντώνη,
θα ήθελα μόνο μερικά λόγια ευφορικά να σου γράψω επιστρέφοντας από τα Ανώγεια, με εκείνο το αίσθημα μιας μοναδικής "συνάντησης" που όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο Σταύρος Μπένος ήταν αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στις καταθέσεις όλων για τη μοναδική εμπειρία τους που θέλησαν να μοιραστούν με τους άλλους...

Η "άνοδος" στα Ανώγεια και η "έφοδος" στον ουρανό της Νίδας την επόμενη μέρα, επιβεβαίωσαν ακόμη μια φορά την πεποίθησή μου πως μόνο "...ο λόγος μπορεί να επαναθεμελιώνει ηθικά κάθε μέρα τον Κόσμο μας..." (Τζ. Κρίστεβα) αλλά και πως οι βαθύτερες συνάψεις των ιδεών και οι ουσιώδεις σχέσεις των ανθρώπων σφυρηλατούνται αδιαίρετα από τα επιχειρήματα που γεννά η λογική ,ο διανοητικός κάματος αλλά και η δημιουργική τους έμπνευση και ο άδηλος τις πιο πολλές φορές κόσμος μιας μυστικής αλλά γονιμοποιού φαντασίας...
Συνάντησα ανθρώπους διψασμένους για έκφραση, με ανοιχτό βλέμμα και διάθεση εννόησης και κατανόησης ενός κοινού βίου που απαιτεί τη συνεννόηση και την επαφή και βέβαια τη δράση ως τη μοναδική μας απάντηση στη βία των ημερών και κυρίως στη ρητορεία που ταυτίζει την κρίση μόνο με την καταναλωτική μας υστέρηση χωρίς να έχει διδαχτεί τίποτα από την ανάγκη μας να ανακαλύψουμε τις αξίες που χάθηκαν μέσα στη σπουδή μιας άπληστης μεταμόρφωσης που τείνει να ταυτίζει τα αστραφτερά περιτυλίγματα με την ουσία των πραγμάτων...

Πολιτισμός και Περιφέρεια

@Του Δημήτρη Αντωνακάκη

Το 1937 ο Αριστείδης Γεωργίου Αντωνακάκης, εργαζόμενος τότε στην Eastern Company, αγγλική πολυενθνική της εποχής, «υπηρετούσε» ταυτόχρονα ως καθηγητής θεωρίας της μουσικής και του βιολιού στο Ωδείο Ηρακλείου. Το 1937, λοιπόν, συνέθεσε, ανάμεσα σε άλλα, το πιο σημαντικό έργο που πρόλαβε στη μικρή ζωή του, καθώς πέθανε 38 χρονών, το πιο ώριμο έργο του, ένα κουαρτέτο.
«Ένα κουαρτέτο στο Ηράκλειο το 1937!», αναφώνησε κατάπληκτος ο μουσικοκριτικός Γ. Λεωτσάκος, όταν το πληροφορήθηκε. «Αυτό είναι απίστευτο!!»
Ο Αριστείδης Αντωνακάκης, ξεκινώντας από την Οδησσό, έφτασε 18 χρόνων στα Χανιά το 1918 και από τότε διορίστηκε στην Eastern Company και αγωνίστηκε μέσα από εξετάσεις στο εσωτερικό της να βελτιώσει τη θέση του μικραίνοντας την απόσταση που τον χώριζε από το κέντρο: την Αθήνα που ήταν ο στόχος του. Έτσι, το 1934 προάγεται και μετά τίθεται από τα Χανιά σε ανώτερη θέση στο Ηράκλειο και το 1938 προάγεται πάλι και φτάνει στο πολυπόθητο κέντρο: στην Αθήνα. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν πέθαινε τόσο νέος, πέντε μήνες μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα.

Σας ανέφερα όλη αυτή την οικογενειακή μου ιστορία για να σας πω ότι αυτό το αξιόλογο έργο έχει αρχίσει να παίζεται 60 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του σε συναυλίες μουσικής δωματίου, στο Γ’ Πρόγραμμα και από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο. Ο ίδιος το άκουσε την μοναδική φορά που παίχτηκε στο Ηράκλειο το 1937! Σε συναυλία που μετείχε και ο ίδιος.

Αυτή η ευτυχής αναγνώριση της αξίας του έργου και του συνθέτη του έστω και ύστερα από 60 χρόνια δεν είναι καθόλου συνηθισμένη ούτε άλλωστε ενθαρρυντική. Συχνά ούτε εκ των υστέρων δεν αναγνωρίζονται τα έργα και οι δημιουργοί τους. Γι’ αυτό το λόγο και η ειλικρινής έκπληξή του Γ. Λεωτσάκου.

Εικαστικά εργαστήρια: ένας ποιητικός τόπος της Αυτοδιοίκησης.

@Μαρία Χουλάκη

Ο θεσμός του  Δικτύου Δημοτικών Εικαστικών Εργαστηρίων δημιουργήθηκε το 1996 από τον Σταύρο Μπένο, τότε Υπουργό Πολιτισμού, με οδηγό τρεις πρωτοπόρους Δήμους στον τομέα των εικαστικών: τη Χαλκίδα (1978), την Καλαμάτα (1985) και την Αγ.Παρασκευή (1985). Ξεκίνησε αρχικά σαν ένα όραμα και σταδιακά διευρύνθηκε για να επιβεβαιώσει  τις προσδοκίες όλων όσων πιστεύουν ότι η πολιτιστική αποκέντρωση δεν αποτελεί ουτοπία.

Στο πλαίσιο της Επικράτειας Πολιτισμού, Δήμοι απ'όλη τη χώρα, από την Κρήτη ως την Αλεξανδρούπολη συνθέτουν ένα καμβά πολυμορφικής έκφρασης  με  επίκεντρο πάντα  τον άνθρωπο.    

Καλλιτέχνες και τοπική αυτοδιοίκηση συνεργάζονται με συντονισμένες προσπάθειες, για να οργανώσουν τους κατάλληλους χώρους, τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις εκδηλώσεις του Δικτύου.

Αποδέκτες είναι όλοι όσοι πιστεύουν ότι η τέχνη αποτελεί μέσο ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης και επιθυμούν να διευρύνουν τη φαντασία τους,  να οξύνουν την παρατηρητικότητά τους, να ανατρέξουν στις ρίζες του πολιτισμού και της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το Δίκτυο Εικαστικών Εργαστηρίων μπορεί να προσδιορισθεί ως πεδίο ανάπτυξης ενός πολιτισμικού και ποιητικού τόπου, ενός τόπου που απλώνεται μέσα μας και  προσμένει να τον κατοικήσουμε, κάποτε!

Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας

και δε μπορούμε πια να κοιμηθούμε

Γιάννης Ρίτσος

Ο Γιώργος Κλάδος ήταν ο πρώτος Δήμαρχος με τον οποίο συνεργάστηκα το 1986 για τη δημιουργία ενός εικαστικού εργαστηρίου στο πολύκεντρο των Ανωγείων.