Οι Γκο και Μιγιό στην Ιεράπετρα: Η ιστορία μιας κακαβιάς

@Του Μανώλη Τζουβελέκα, Κοινό Ιεραπυτνίων

 

Απόψε έζησα μια συναρπαστική εμπειρία. Η ιστορία από ένα Ρεθυμνιώτη – Αθηναίο για την Ιεράπετρα που έχει χαθεί στη λήθη. Πριν 30 χρόνια βρέθηκε επισκέπτης στην Ιεράπετρα στην Κάτω Μερά και περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια η μύτη του “έπιασε” μια εκπληκτική μυρωδιά από ένα μικρό μαγαζί πίσω από τον παραλιακό δρόμο. Ρωτάει τι μυρίζει έτσι και του απάντησε ο ιδιοκτήτης “ψήνω κακαβιά”. Ζητάει ένα πιάτο, τρώει και μένει άφωνος από τη γεύση. (Κάθε μέρα τις επόμενες 5 μέρες ο πατέρας του που έτρωγε μόνο ψάρια, έτρωγε εκεί και μόνο). Αυτός προτίμησε και άλλα μαγαζιά. Στον τοίχο λοιπόν βλέπει σε ένα κάδρο ένα χαρτί/βεβαίωση το οποίο ήταν γραμμένο στα γαλλικά. “Τι είναι αυτό μπάρμπα” τον ρωτάει. “Κάτι Φράγκοι παιδί μου” είπε, “ήρθανε μια μέρα και φάγανε και μετά από λίγο καιρό το στείλανε. Το κορνίζωσα γιατί κάποιος μου είπε ότι έλεγε καλά λόγια για το μαγαζί”.

Τι έγραφε το «δίπλωμα» στο κάδρο; Ότι το μαγαζί αυτό φτιάχνει την πιο θεσπέσια και νόστιμη ψαρόσουπα στον κόσμο. Ποιοι ήταν οι επισκέπτες που το έστειλαν; Ήταν οι διάσημοι δημοσιογράφοι γαστρονομίας Γκο και Μιγιό (Gault et Millau) που εξέδιδαν τον διάσημο παγκοσμίως ομώνυμο γαλλικό γαστρονομικό οδηγό. Ο Μιγιό είναι ακόμη εν ζωή.

Άκουγα την ιστορία και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το μυστικό της συνταγής; 20 διαφορετικά ψάρια (τότε που υπήρχαν, στη θάλασσα της Ιεράπετρας) σέλινο, καρότο κρεμμύδι την πατάτα στο τέλος. Ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να θυμάμαι. Μακάρι να μπορούσαμε να εντοπίσουμε αυτό το ζωντανό κομμάτι γαστρονομικής ιστορίας του τόπου μας.

Η αγάπη για τον τόπο δεν φτιάχνεται με επιδοτήσεις και “αέρινες” επενδύσεις. Η αγάπη για τον τόπο είναι η αγάπη για τον χώρο σου, τον τόπο σου και την δουλειά σου. Η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός και τα αγνά υλικά (όποια και αν είναι αυτά) φέρνουν την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αναγνωρισιμότητα ανθρώπων και τόπων.

Ομιλία Μπουτάρη σε εκδήλωση της ΔΗΜ.ΑΡ στα Ιωάννινα

@Ιωάννινα 15 Οκτωβρίου 2011

θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω την τοπική οργάνωση Ιωαννίνων για την πρόσκληση να μιλήσω, μαζί με άλλους συναδέλφους μου, στη σημερινή ημερίδα σας για την Αυτοδιοίκηση. Θέλω, όμως, να επισημάνω και την άψογη συνεργασία μου με όλα τα στελέχη της «Δημοκρατικής Αριστεράς», του κόμματος που από τους πρώτους στήριξαν και στηρίζουν με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια τη δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα προσπάθειά μας «να αλλάξουμε την πόλη».

Δεν θα σας έλεγα κάτι πρωτότυπο διαπιστώνοντας ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, που ταλαιπωρεί ιδιαίτερα τους φτωχούς και τους αδύναμους.

Οι αλλεπάλληλες μειώσεις εισοδημάτων, οι φοροεπιδρομές, τα χαράτσια και η πρόσφατη εφεύρεση της εργασιακής εφεδρείας, δημιουργούν πολυπληθή στρώματα της κοινωνίας που δεν μπορούν πια να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης ή εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών τους. Ένα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας δηλητηριάζει την κοινωνία.

Ο κόσμος ξέρει και καταλαβαίνει. Και γι’ αυτό απαξιώνει το πολιτικό/κομματικό σύστημα αλλά δεν αφήνει έξω τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα και τις συντεχνίες του δημοσίου. Οι πρόσφατες ανέξοδες και παράνομες καταλήψεις σε εγκαταστάσεις καθαριότητας και οι επιθέσεις κατά δημάρχων από ένα μέρος της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εργαζομένων στην καθαριότητα και, κυρίως, τα βουνά των σκουπιδιών στους δρόμους δεν είναι, πιστεύω, το καλύτερο "όπλο" διεκδίκησης δίκαιων πολλές φορές αιτημάτων. 

Ας έρθουμε τώρα στο ειδικότερο θέμα μας. 

Η Αυτοδιοίκηση, καλείται υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες να εφαρμόσει τις δομικές αλλαγές που προκύπτουν από τον “Καλλικράτη” -με τα καλά του και τις αδυναμίες του-, ενώ συγχρόνως η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όλα όσα η ίδια η αυτοδιοίκηση αλλά και η πολιτεία έκρυβαν για χρόνια κάτω από το χαλί.

Η δική μας δουλειά, η δουλειά της Αυτοδιοίκησης, δεν είναι η εύκολη καταγγελία, η παρότρυνση στην παρανομία και στη βία. Ποτέ η γενική ανομία και η ακύρωση των θεσμών -έστω αυτών των κουτσουρεμένων που έχουμε- δεν οδήγησε σε όφελος των εργαζομένων, των φτωχών και των αδύναμων.

Ο δήμος δεν μπορεί να πει “δεν χρωστάω, δεν πληρώνω”. Οφείλει, για να είναι σοβαρός και αξιόπιστος, όταν χρωστάει, να κόψει τον λαιμό του και να βρει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενους και τις υποχρεώσεις του. Εμάς, το σύνθημά μας πρέπει να είναι: “Δεν σπαταλάμε, δεν χρεωνόμαστε, πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας”.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται τη δύσκολη κατάσταση και δεν περιμένουν από την αυτοδιοίκηση να συνεχίσει να κάνει έργα, κοινωνικές παροχές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις με τους πριν το 2010 ρυθμούς.